Ik ben handpopcoach, dat is een vak, een specialisatie. Ik werk met ouders, leerkrachten, pedagogisch medewerkers, zorgverleners, hulpverleners en anderen die zich richten op de opvoeding en educatie van kinderen. Ik train, coach, hou me bezig met het ontwerpen van gespreksinhoud en activiteiten die een pop aan kan bieden om kinderen uit te dagen tot meer taal, meer contact, ander gedrag, een grotere betrokkenheid, een betere focus, etc.
Door de pop weet ik weer waarom ik zo graag met kinderen werk én heb ik een instrument in handen waarmee ik actief vorm kan geven aan dat wat ik een kind mee wil geven.
Helen Meurs
De pop als pedagogisch hulpmiddel is een andere pop dan de pop die een rol speelt in een poppenkast of die tevoorschijn komt om een voorstelling te geven of een kunstje te demonstreren. Bij mij draait het niet om de handpop als ding. Ik ben dol op poppen, maar ben geen poppenspeler en zie speltechniek als een onderdeel van een groter geheel. De pop staat in dienst van wat ik ermee wil doen, van dat wat ik kinderen wil leren, mee wil geven en waartoe ik ze uit wil dagen.
De pop als hulpmiddel is een pop die gericht is op contact met een kind, die actief vorm geeft aan de relatie met kinderen en die denkt vanuit het kind. De pop neemt de rol van vriendje in, geeft richting, komt met voorbeelden, neemt kinderen soms letterlijk bij de hand en is zelf ook een onderdeel van een (leer)proces.
Ik stuur de pop aan, maar ben zelf geen onderdeel van het gesprek of de activiteit die mijn pop doet. Ik zit erbij, maar laat mijn pop het werk doen en bemoei me niet met dat wat er tussen mijn pop en het kind gebeurt. Dat levert veiligheid en ruimte voor het kind op om informatie met de pop te delen, of kanten van zichzelf te laten zien, die ik als opvoeder niet krijg.
De pedagogische pop is dus een pop die niet opvoedt, maar die informatie verzamelt die ik kan gebruiken om kinderen verder te helpen en beter te begeleiden.
Later als ik groot ben, kan ik alles worden wat ik wezen wil
Ik ben ooit juf geworden omdat ik een verschil wilde maken in het leven van een kind. Ik was zelf een vrij eenzaam kind, ik ben geboren met een wijnvlek en dat heeft een grote impact op mijn jeugd gehad. Ik lag vaak in het ziekenhuis, was niet zorgeloos, wist vaak niet wat me te wachten stond en ontwikkelde een masker waar ik me achter verschool.
Het maakte niet uit wat ik wilde, het maakte niet uit wat ik zei, het maakte niet uit wie ik was, dacht ik. Maar er waren ook een paar mensen die me zagen. Die de tijd namen om me te leren kennen, die moeite deden om me te ondersteunen, die er voor me waren als ik het even niet meer wist.
Ik kan ze op 1 hand tellen, maar het zijn mijn helden, want zonder hen, zou ik niet geworden zijn wie ik nu ben. Zij waren mijn lichtpuntjes in het donker, zij gaven me hoop.
Later als ik groot ben, kan ik alles worden wat ik wezen wil.
Ik werd juf en herkende kinderen zoals ik was geweest direct. Ik herkende het gedrag. Ik herkende de blik. Ik herkende de signalen. Maar ik kreeg niet altijd contact met ze, of geen echt contact. Ze gaven antwoord op mijn vragen, maar het gevoel dat er veel meer te zeggen viel, bleef.
Luca was zo’n kind. Ik vermoedde dat er heel wat in zijn koppie rond ging, maar kreeg er geen zicht op omdat hij niets met me deelde. Ik nam een pop mee omdat ik hoopte dat die meer geluk zou hebben.
Dat werd het begin van een avontuur wat mijn leven enorm heeft verrijkt, als juf en opvoeder, maar ook zeker als mens.
Het lukte me om de pop constructief en structureel in te zetten en hem letterlijk voor me te laten werken.
Als je een pop door de ogen van kinderen gaat bekijken, ontstaat er een vat vol mogelijkheden. Mogelijkheden die je kunt gebruiken om een kind uit te dagen om iets te vertellen, ergens mee te oefenen, iets uit te proberen of het een keer op een andere manier te proberen, iets bij te leren. Ik heb daar veel mee geëxperimenteerd, kreeg via mijn pop toegang tot de wereld van het kind zoals ik hem niet eerder gezien had en kwam er achter dat vrijwel alles via een pop aangeboden kan worden.
Sinds die eerste dag met Luca heeft de handpop me niet meer losgelaten en heb ik er onafgebroken mee gewerkt.
Leren moet vooral leuk en sprankelend zijn, er moet een reden zijn waarom kinderen mee willen doen aan jouw activiteit. En dat heb je dus zelf in de hand.
Helen Meurs
Mijn aanpak vraagt geen specifieke pop, is met elke pop uit te voeren (ook met een methode pop) en rust op vier pijlers: plan maken, spelen, aansluiting vinden, inhoud overbrengen (plan, play, connect, interact). Ik help leerkrachten, groepsleiders, hulp- en zorgverleners van 2 – 7 jarigen hoe ze van een handpop een speelse en uitnodigende assistent kunnen maken. Een assistent die moeiteloos contact maakt met kinderen, uitdaagt tot deelname en interactie en het leren leuk en sprankelend maakt. Jouw winst is dat de pop je meer inzicht geeft in het kind waardoor je je pedagogisch handelen beter af kunt stemmen, je op meer aandacht en betrokkenheid van kinderen kunt rekenen en die jou als opvoeder vrijheden geeft die je zonder pop niet hebt.
De handpop heeft mijn leven verrijkt, als juf en opvoeder, maar ook zeker als mens
In een notendop:
- Ik ben leerkracht basisonderwijs
- Was de oprichter en eigenaar van handpop.nl tussen 2004-2019
- Schrijver van artikelen in diverse vakbladen (zie artikelen op deze site)
- Schreef het boek “JaNee heeft Alles”
- Schreef het boek “De handpop als pedagogisch hulpmiddel”, vertaald als “The Hand Puppet As An Educational Tool“
- Produceerde de DVD “JaNee babbelt”
- Schreef meer dan 500 blogs
- Nam ruim 600 video’s op en heb 2 YouTube kanalen
- Ontwikkelde de ‘babbelmethode’
- Ontwikkelde de vakopleiding tot handpopcoach
- Woon op Bonaire en werk vooral online
Ik ben door het Crkbo erkend als docent en als instelling. Mijn aanbod valt daarmee onder kort beroepsonderwijs.
Great things never came from comfortzones
Wil je meer weten? Stuur me gerust een mail: helen@helenmeurs.com
